Stories that don't lie

Aug 6

Aug 6 Stories that don't lie

Patrzę na te zdjęcia jak na historię z innego życia.Powstały tak dawno temu. Przed chaosem, który pochłonął mnie na jakiś czas i cały świat, zmieniając wszystko wokół. Wczoraj gdy jechałam z kierowcą z bolta a ten niespodziewanie kichnął zamiast od razu powiedzieć “ na zdrowie” spojrzałam z lekkim niepokojem.Od razu zmieszany wytłumaczył, że to nie wirus, że ma alergię, bo znajomi zostawili jego rodzinie na przechowanie kota i wszyscy w domu się cieszą , a on cały zasmarkany, tłumaczy ludziom, że to nie wirus. Socjologowie już teraz nazwali to co się wytworzyło między ludźmi jako “społeczny dystans”. Wiem, że to minie i z całym spokojem który staram się w sobie odnaleźć tłumaczę sobie, że przecież będzie jeszcze normalnie.

Wiem, że z perspektywy czasu większość wspomnień staje się nostalgiczna i nabiera kolorów wraz z upływającym czasem. Nie inaczej było z tym dniem, kiedy pod koniec leżenia na plaży, zapytałam czy możemy zrobić kilka zdjęć.

Dziwnówek to mała nadbałtycka miejscowość, którą z pewnością odwiedzało wiele z was. Poza sezonem, kiedy z każdej strony nie zalewają jej dźwięki czy głośne morze turystów, wciąż ma w sobie urok, który pamiętam sprzed lat.

Lubię przebywać nad morzem poza sezonem. Leżeć na kocu, koniecznie tak by ręką przesypywać ciepły piasek między palcami. Mrużyć oczy raz za razem od słońca, które zalewa twarz. Odgarniać nieskończoną ilość razy rozpuszczone włosy, które rozwiewa wiatr.

Więc żeby oderwać się chociaż na chwilę od tego co ogarnia teraz myśli wszystkich, zabieram was w małą sentymentalną podróż, kiedy jedyne ograniczenia które były, to te wynikające z odległości i niczego innego.

Każdy to rozumie. Proste przyjemności do których teraz rwie się całe ciało i dusza.